7-10 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2011
Φέτος, το ενδιαφέρον για συμμετοχή στην καθιερωμένη μας εξόρμηση των Φώτων ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. 100 άτομα δήλωσαν συμμετοχή, μόνο 70 όμως μπορούσαμε να πάρουμε μαζί μας. Ξεκινήσαμε μέσα σε κλίμα ενθουσιασμού, με φιλιά και εναγκαλισμούς, κυρίως με τους ΣΑΟΟίτες που είχαμε να δούμε πολύ καιρό
Φτάσαμε στο Ακριτοχώρι Σερρών όταν είχε πια νυχτώσει. Τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτια μας και οι πιο αποφασισμένοι (οι συνήθεις ύποπτοι) επιδόθηκαν στην αναζήτηση ταβέρνας για την απαραίτητη βραδινή κρασοκατάνυξη.
Στις 05:30 το πρωί της Παρασκευής, τα ξυπνητήρια αρχίζουν να αντηχούν μέσα στο ξενοδοχείο. Ετοιμοπόλεμοι, στις 07:30 ήμασταν ήδη στο χωριό Άνω Πορόια απ’ όπου ξεκινάει το μονοπάτι που θα μας οδηγούσε στην κορυφή του όρους Μπέλες με υψόμετρο 2.031μ. Στην ανάβασή μας αυτή, θα είχαμε συνοδοιπόρους κάποια μέλη του ΕΟΣ Σερρών. Όμως, μια κακή συνεννόηση μας ανάγκασε να περπατήσουμε για 3 τουλάχιστον ώρες σε ένα δασικό δρόμο χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον αλλά το κυριότερο χωρίς να κερδίζουμε καθόλου ύψος.
Αποφασισμένοι όμως καθώς ήμασταν, κάναμε το αναμενόμενο. Βρήκαμε ένα κατάλληλο σημείο και ξεκινήσαμε κόντρα ανάβαση με πρώτο στόχο ένα διάσελο. Παρόλο που ξέραμε ότι η πορεία προβλεπόταν πολύωρη και ότι δεν προβλεπόταν επιστροφή στο χωριό πριν το βράδυ, ξεκινήσαμε 30 άτομα για την κορυφή. Χαμηλά, το βουνό είναι δασωμένο, το έδαφος μαλακό και δεν είχαμε κάποια ιδιαίτερη δυσκολία. Συχνά συναντούσαμε και συρματοπλέγματα, απομεινάρια του πολέμου. Όταν πια τελείωσε το δάσος και φτάσαμε στο γυμνό κομμάτι του βουνού, αγναντέψαμε από κάτω τις κορυφές και πήραμε κουράγιο.
«Άντε βρε παιδιά, δεν κάναμε ταξίδι μιας μέρας για να μείνουμε στο χωματόδρομο»! Μπήκαμε μέσα σε μια ρεματιά πλατσουρίζοντας κάθε τόσο στα νερά και προσπαθώντας να ξεμπλεχτούμε από τα αγκάθια των αγριοτριανταφυλλιών που εμπόδιζαν το πέρασμα μας. Ουφ! Κουραστική η κόντρα ανάβαση. Όταν φτάσαμε εμείς οι τελευταίοι στη μέση της ρεματιάς, οι πρώτοι ήδη πατούσαν μια κορυφή σε υψόμετρο περίπου 1800μ όπου υπήρχε και ένα στρατιωτικό παρατηρητήριο. Φτάνοντας κι εμείς επάνω, πληροφορηθήκαμε ότι οι αρχηγοί της ορειβατικής ομάδας είχαν αποφασίσει να μη συνεχίσουμε μέχρι τα 2031μ καθώς ήταν ήδη προχωρημένη η ώρα (είχε φτάσει πια 14:30) και στην επιστροφή πιθανόν να υπήρχε κίνδυνος για την ομάδα καθώς θα είχε πια νυχτώσει για τα καλά. Αφού βγάλαμε την απαραίτητη φωτογραφία της κορυφής (έστω και χαμηλότερης από την προγραμματισμένη) ξεκινήσαμε το δρόμο της επιστροφής. Δεν ακολουθήσαμε την ίδια διαδρομή για την επιστροφή μας.
Περάσαμε στη βόρεια πλευρά του βουνού, σε βουλγαρικό έδαφος όπου υπήρχε άφθονο χιόνι και το τοπίο ήταν μαγευτικό και κινηθήκαμε προς τα δυτικά πάνω στην κορυφογραμμή. Εκεί πάνω ο αέρας ήταν παγωμένος και αν σταματούσε κανείς έστω και για λίγο ή αν δεν είχε καλό χειμερινό εξοπλισμό πάγωνε αμέσως. Εκεί άρχισαν να διαφαίνονται και τα πρώτα σημάδια κόπωσης στην ομάδα. Η ξεκούραση όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν πολυτέλεια, οπότε αρκεστήκαμε σε ένα μικρό κομματάκι σοκολάτας στα όρθια και επιταχύναμε το βήμα μας για να φτάσουμε σε ασφαλές μονοπάτι πριν να πέσει το σκοτάδι. Η ώρα ήταν ήδη 16:30 και είχαμε ακόμα μπροστά μας σχεδόν 1500μ υψομετρικής κατάβασης. Ευτυχώς το μονοπάτι άρχιζε να κατηφορίζει αρκετά γρήγορα και περνώντας από πέτρες, χιόνι, φτέρες, θάμνους, φτάσαμε σε ένα πλάτωμα από όπου θαυμάσαμε τη θέα. Ο ουρανός είχε ήδη βαφτεί ροδοκόκκινος από τα χρώματα του δειλινού και σε συνδυασμό με τη χαμηλή νέφωση ήταν ένα υπέροχο θέαμα. Ευτυχώς που απολαύσαμε εκείνη τη στιγμή γιατί αμέσως μετά μας περίμενε μια σχεδόν κάθετη φυλλοσάρα όπου έγινε μακελειό! !!
Ακολουθήθηκαν διάφορες τεχνικές κατάβασης: κωλοτσουλήθρα, καταρρίχηση με τη βοήθεια ριζών και κλαδιών, κουτρουβάλα, κ.λπ. Κάποιοι δεξιοτέχνες τα κατάφεραν να κατέβουν χωρίς να «φάνε χώμα»! Με το που πατήσαμε σε στέρεο έδαφος ανάψαμε τους φακούς κεφαλής καθώς είχε ήδη αρχίσει να σκοτεινιάζει για τα καλά. Από εκεί και πέρα δεν συναντήσαμε άλλα προβλήματα πέρα από αυτά που δημιουργούσε το ίδιο το σκοτάδι. Κινούμασταν αρκετά αργά προσπαθώντας να φωτίζουμε το μονοπάτι για να μη σκοντάφτουμε στις ρίζες και τις πέτρες. Η υπερένταση μας έφερε διάθεση για συζητήσεις, ανέκδοτα και γέλια με σκοπό να ξορκίσουμε και την κούραση. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν το πέρασμα ενός μικρού ποταμού και το ατελείωτο λασποζύμωμα στις όχθες του. Όταν αντικρίσαμε τα πρώτα φώτα του χωριού η ώρα κόντευε 21:00 και είχαμε συμπληρώσει 13,5 ώρες πορείας. Η πρώτη μας σκέψη ήταν να γεμίσουμε το άδειο στομάχι μας και μπήκαμε στην πρώτη ταβέρνα που βρήκαμε μπροστά μας, την οποία είχε μια συμπατριώτισσά μας από τη Βλαχέρνα παρακαλώ! Τα τηγάνια και οι κατσαρόλες στην κουζίνα πήραν φωτιά προκειμένου να μας χορτάσουν όλους και η πιο καλή γκαρσόνα, η Δημητρούλα μας, έτρεχε να μας προλάβει όλους. Όταν επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, η ώρα ήταν ήδη 22:30 και δε μας έπαιρνε να κάνουμε κάτι άλλο εκτός από μπάνιο και ύπνο.
Την Κυριακή το πρωί, το πρόγραμμα προέβλεπε επίσκεψη στο οχυρό Ρούπελ. Όσα κι αν είχαμε διαβάσει κατά την προετοιμασία της εκδρομής τίποτα δε μας είχε προετοιμάσει γι’ αυτό που βιώσαμε. Η ομορφιά του τοπίου, η πολύ ζωντανή εξιστόρηση των γεγονότων από το στρατιώτη που είχε αναλάβει την ξενάγηση, τα γράμματα και τα προσωπικά αντικείμενα των στρατιωτών μέσα στις στοές μας προκάλεσαν ρίγη συγκίνησης. Το μεσημέρι επισκεφτήκαμε το κέντρο ενημέρωσης του φορέα διαχείρισης της λίμνης Κερκίνης και μάθαμε ένα σωρό ενδιαφέροντα πράγματα σχετικά με την οικολογική σημασία της λίμνης αλλά και τους κινδύνους που την απειλούν. Περπατήσαμε μερικά χιλιόμετρα στην όχθη της χαζεύοντας τους πελεκάνους να πλανάρουν πάνω από το νερό, κάποιοι έκαναν βαρκάδα, άλλοι ιππασία και άλλοι taverning στο Λιθότοπο.
Ούτε αυτή μας η εξόρμηση δε θα μπορούσε να κλείσει χωρίς φαγοπότι και γλέντι. Το βράδυ μαζευτήκαμε όλοι στο ξενοδοχείο μας, φάγαμε βουβάλι κοκκινιστό στη γάστρα και καζάν ντιπί, ρίξαμε τους χορούς μας, είπαμε τα τραγούδια μας και τα ανέκδοτά μας με τη συντροφιά και των νέων φίλων μας από τον ΕΟΣ Σερρών.
Το μακρύ ταξίδι της επιστροφής ξεκίνησε στις 08:30 το πρωί της Κυριακής. Οι ώρες πέρασαν γρήγορα με παιχνίδια, ύπνο και συζητήσεις για την εμπειρία μας από το Μπέλες. Συμφωνήσαμε όλοι ότι ήταν μια πολύ δυνατή εμπειρία αυτή που ζήσαμε στο βουνό. Δοκιμάστηκαν οι αντοχές μας, η ψυχραιμία μας, η αλληλεγγύη της ομάδας, οι γνώσεις μας στο βουνό και χαρήκαμε διαπιστώνοντας ότι περάσαμε όλες τις δοκιμασίες με επιτυχία.
Πολλά μπράβο στις πρωτοεμφανιζόμενες Μαριάννα (ετών 16), Μαρία και Ελένη για το σθένος τους και τις ψυχικές αντοχές τους. Ελπίζουμε η εμπειρία τους αυτή να είναι η αρχή μιας σχέσης ζωής με την ορειβασία. Και σε άλλα με υγεία!
Άννα Κούκλη